Ovaj genocidni rat nastavlja da stvara mogućnosti za vjerski cionizam da stekne nove sljedbenike i da postavi dublje korijene unutar izraelskog političkog establišmenta.
Da se ono što se trenutno dešava na okupiranoj palestinskoj Zapadnoj obali dogodilo prije 7. oktobra, naša bi pažnja bila potpuno usmjerena na tu regiju u Palestini.
Tekući izraelski genocid u Gazi, međutim, obezvrijedio je važne, ako ne i potresne događaje koji su u toku na Zapadnoj obali, koja je sada pozornica za najnasilniju izraelsku vojnu kampanju od Drugog palestinskog ustanka (2000-05).
U trenutku pisanja ovog članka, od 7. oktobra, više od 360 Palestinaca je ubijeno na Zapadnoj obali, dok su hiljade ranjene, a hiljade uhapšeno.
Ovi brojevi daleko premašuju ukupan broj Palestinaca ubijenih 2022. godine, koju su Ujedinjene nacije već označile kao najnasilniju godinu od 2005. godine.
Ali kako da razumijemo logiku iza izraelskog nasilja na Zapadnoj obali, s obzirom da je ona već pod izraelskom vojnom okupacijom i zajedničkom ‘sigurnosnom’ kontrolom izraelske vojske i palestinskih vlasti?
Štaviše, ako su Izraelci iskreni u svojoj tvrdnji da njihov rat u Gazi nije genocid protiv palestinskog naroda već rat protiv Hamasa, zašto napadaju Zapadnu obalu sa takvom žestinom, ubijajući ljude iz svih različitih političkih i ideoloških pozadina, i mnogo civila, uključujući i djecu?
Odgovor leži u rastućoj političkoj moći jevrejskih doseljenika.
Istorijski gledano, postoje dvije vrste izraelskog nasilja koje se rutinski vrši protiv Palestinaca: nasilje koje provodi izraelska vojska, a drugo koje izvode ilegalni jevrejski doseljenici.
Palestinci u potpunosti razumiju da su oba fenomena suštinski povezana. Doseljenici često napadaju Palestince pod zaštitom izraelske vojske, a ova potonja često pokreće nasilne napade na Palestince zarad ilegalnih doseljenika.
Posljednjih godina, međutim, odnos između ova dva nasilna entiteta počeo se mijenjati, zahvaljujući usponu krajnje desnice u Izraelu, koja se uglavnom nalazi u ilegalnim naseljima, i njihovih pristalica unutar Izraela.
Stoga ne bi trebalo biti iznenađenje da su oba ministra krajnje desnice u ekstremističkoj vladi Benjamina Netanyahua, Itamar Ben-Gvir i Bezalel Smotrich , i sami doseljenici.
Čim je Ben-Gvir preuzeo ulogu ministra nacionalne sigurnosti, počeo je promovirati ideju o osnivanju Nacionalne garde. Nakon 7. oktobra uspio je, uz direktnu podršku Netanyahuove vlade, da uspostavi takozvane civilne sigurnosne timove.
Čak su i izraelski zvaničnici, poput Jaira Lapida, opisali novu Ben-Gvirovu vojsku kao “privatnu miliciju”. I u pravu je.
Iako Ben-Gvir insistira da se rat u Gazi mora nastaviti, njegov stvarni cilj njegovog nastavka – osim etničkog čišćenja stanovništva Gaze – je da iskoristi ovu rijetku priliku da ispuni sve želje izraelskih političkih ekstremista, sve na jednom.
Podsjetimo da je Ben-Gvir došao na vlast na osnovu uzvišenih obećanja o aneksiji Zapadne obale, proširenju naselja, preuzimanju kontrole nad palestinskim svetim mjestima u istočnom Jerusalemu, između ostalih ekstremističkih ideja.
Džamija Al-Aksa bila je glavna meta za Ben-Gvira i njegove sljedbenike, koji vjeruju da bi Izrael mogao povratiti potpunu kontrolu nad Svetom zemljom samo izgradnjom Trećeg hrama na ruševinama trećeg najsvetijeg islamskog svetilišta.
Ben-Gvirov bizarni politički jezik mogao se odbaciti kao ekstremizam marginalnog političara. Daleko od toga. Trenutno, Ben-Gvir je vjerovatno najmoćniji političar u Izraelu, zbog svoje sposobnosti, koristeći šest mjesta u Knesetu, da napravi ili razbije Netanyahuovu koaliciju.
Dok se Netanyahu ponaša uglavnom iz očaja, njegov ministar odbrane Yoav Gallant bori se da iskupi narušenu reputaciju svoje vojske. Drugi, poput ministra Ratnog vijeća, Bennyja Gantza, hodaju političkom tankom linijom kako ne bi bili shvaćeni kao oni koji su razbili krhko političko jedinstvo Izraela tokom jednog odlučujućeg rata.
Ništa od ovoga se ne odnosi na Ben-Gvira. Čovjek, koji sebe vidi kao političkog potomka poput ozloglašenog Meira Kahanea, vatreni je zagovornik vjerskog rata.
A budući da vjerski ratovi mogu biti samo rezultat haotičnih društvenih i političkih okolnosti, on želi potaknuti upravo te događaje koji bi u konačnici mogli dovesti do ovog priželjkivanog rata.
Jedan od preduslova je neograničeno nasilje, gde se ljudi ubijaju samo zbog sumnje da su „teroristi“. Na primjer, 18. januara, Ben-Gvir je rekao izraelskim graničnim policajcima tokom posjete bazi na Zapadnoj obali: “Imate potpunu podršku od mene”, pozivajući ih da pucaju na svakog ‘teroriste’, čak i ako ne predstavljaju prijetnju.
Naravno, Ben-Gvir sve Palestince na Zapadnoj obali doživljava kao potencijalne teroriste, na isti način na koji ‘umjereni’ predsjednik Izraela Isaac Herzog sve građane Gaze doživljava kao “ odgovorne ” za Hamasove akcije. To u suštini znači da se očekuje da će izraelska vojska na Zapadnoj obali ubijati Palestince tamo jednako nekažnjeno kao i oni koji su ubijeni u Gazi.
Iako su sigurnosni i obavještajni zvaničnici u Izraelu upozorili Netanyahua da ne pokreće još jedan ratni front na Zapadnoj obali, izraelska vojska ionako nema drugu opciju osim da se bori protiv tog navodnog ‘rata’. Zašto?
Izraelska vojska je već viđena od strane velikog biračkog tijela u Izraelu kao neuspjeh zbog njihove nesposobnosti da spriječe ili da uspješno odgovore na napade 7. oktobra, čak i nakon više od 100 dana rata u Gazi. Kako bi iskupili svoju ukaljanu čast, sretni su što vode manje izazovan ‘rat’ protiv izolovanih i nedovoljno opremljenih palestinskih boraca u malim dijelovima Zapadne obale.
Ben-Gvir je, naravno, spreman da manipuliše svim tim elementima u svoju korist. I on dobija upravo ono što želi, proširujući rat na Zapadnu obalu, etnički čišćenje Palestinaca, mučenje zatvorenika, rušenje domova, paljenje imanja i sve ostalo.
Možda je Ben-Gvirovo najveće dostignuće do sada njegova sposobnost da stvori savršen spoj između političkih interesa doseljenika, vlade i njenog sigurnosnog aparata.
Njegov cilj, međutim, nije samo krađa još palestinske zemlje ili proširenje nekoliko naselja. On želi vjerski rat, koji će na kraju dovesti do etničkog čišćenja Palestinaca, ne samo iz Gaze, već i sa Zapadne obale.
Rat u Gazi je savršena prilika za postizanje ovih zlokobnih ciljeva. Za sada, ovaj genocidni rat nastavlja da stvara prilike za vjerski cionizam da stekne nove sljedbenike i da postavi dublje korijene unutar izraelskog političkog establišmenta.
Međutim, iznenadni završetak rata mogao bi predstavljati marginalizaciju vjerskog cionizma u godinama koje dolaze.
Piše:Ramzy Baroud za palestinechronicle.com
Ramzy Baroud je novinar i urednik The Palestine Chronicle. Autor je šest knjiga. Njegova posljednja knjiga, koju je zajedno uređivao sa Ilanom Pappeom, je “Naša vizija za oslobođenje: angažirani palestinski lideri i intelektualci govore”. Dr. Baroud je nerezidentni viši istraživač u Centru za islam i globalne poslove (CIGA). Njegova web stranica je www.ramzybaroud.net